mintflossie

Moje Kochanie dziś jedzie do domku. To będą najsmutniejsze Święta i Nowy Rok mojego życia. Znów muszę przyzwyczaić się do tęsknoty...polubić rozłąkę. Obiecałam, że nie będę płakać. Pytalam tylko : Czemu mnie zostawiasz?...Umrę bez Ciebie. ...oj Myszo, przeciez, nie zostawiam Cię... no, może tak na kilka chwil. Ale niedługo wróce. Myśl sobie tak, że każdego dnia jest bliżej do mojego powrotu. Pytalam, czy będzie za mną tęsknił, czy będzie pamiętał, że Go kocham, czy będzie myślał....Potwierdzenie jednak, w tym przypadku nie uspokoiło mnie. Zaczyna się pustka. Niby piękne dni, które możnaby było tak bosko wykorzystać, to jednak ja tu, On tam...daleko...Chyba się zapłaczę....

Miałam kiedyś to olbrzymie szczęście grać kilka koncertów z zespołem SKALDOWIE. Przesympatyczni, choć na pierwszy rzut oka i krótką rozmowę, niezywkle niedostępni bracia Jacek i Andrzej Zielińscy, Gabryśka, marudna córka Jacka (do końca życia nie zapomnę jak nie mogłam powstrzymać się od śmiechu na scenie, gdy ukradkiem spoglądałam na jej gustowne białe martensy i pomarańczowe spodnie), Boguś Jego sympatyczny syn i świetny gitarzysta i te oczka, które rozsyłał dziewczynom na prawo i lewo po koncertach i w trakcie. Ale chyba najmilej wspominam Janka Budziaszka, poskramiacza perkusji i przesympatycznego człowieka. Pełnego ciepła, dobra, tryskającego optymizmu, którym zarażal wszystkich dookoła i znakomicie rozladowywał sytuację, nawet  w tak stresujących momentach, albo gdy zwyczajnie wszyscy padaliśmy na noski ze zmęczenia, po kilkugodzinnym staniu na scenie. Aż mi się oczka śmieją, gdy przypomnę sobie, kiedy to za każdym razem gdy wdrapywaliśmy się przed ten tłum ludzi, klepał nas po ramieniu, przesympatycznie uśmiechał i zwyczajnie mówił, że wszystko będzie dobrze. Anioł, nie człowiek.Działał niezwykle uśmieżająco na moje skołatane  nerwy, zmęczenie i tremę. I wspominam również, wspólne ucztowanie po koncertach. Długie rozmowy. Zdezelowane pianino, za sceną, prawie, że nie do użytku, z którego Andrzej Zieliński i tak umiał wydobyć najpiękniejsze nuty choćby " Dróżek Kalwaryjskich".Góralskie Chopy, z którymi konie trza kraść. I te skrzypce, na które nie mogłam się napatrzeć. Na jednym z koncertów, na którym planowo nie miało nas być, gdyż śpiewali z gromadą rozwrzeszczanych dzieciaków, których to nieskutecznie próbował poskromić  dyrygent chóru, nie wytrzymaliśmy i oczywiście wylądowaliśmy ukryci na scenie za chmarą dzieciaków. Tak, że nie było nas widać, tylko słychać co jakiś. Piszczące góralskie okrzyki, i wyciągane góry w niektórych piosenkach, które dla dzieciaków byly nie do zapiewania. Potem zresztą Budziaszek po cichu szepnął nam na uszka, że uratowaliśmy koncert. Przynajmniej ze względu na jakieś A na górze.Az mi się łezka w oczku zakręciła, I te ich zabawne opowieści, prosto z życia..... I dziś właśnie natknęłam się na jedną z takich opowieści Janka Budziaszka. Brzmi ona mniej więcej tak:

Był kiedyś konkurs na odczycie Psalmu 23.
Aktor wyrecytował Psalm pełnym głosem i ani razu się nie zająknął.
Potem przyszła kolej na księdza staruszka, który drżącym głosem rozpoczął:
-Pan jest pasterzem moim...
Sędziowie przyznali nagrodę duchownemu.
Ksiądz rzekł do aktora:
- Przykro mi, że nie wygrałeś.
Aktor na to:
- Jest między nami istotna różnica:
- Ja znam Psalm, ty znasz Pasterza.

Poszperam...może znajdę jeszcze jakieś stare nuty...choć popatrze sobie...powspominam...

Hip hip huuuurrrreeejjjjjjjj:o))))))))))) jestem najszczęśliwszą osóbką pod słońcem. Spotkałam dziadziusia Świętego Mikołaja i dał mi tajną misję, przekazania prezentu dla mojego Miśka. Ale fajniuchny ten Mikołaj, i fajne prezenciory daje:o) Praktyczne, solidne, śliczniutkie i ode mnie oczywiście, czyli z miłością  w kieszonce:o) bo to coś kieszonek ma kilka hih a w jednej grosik na rozmnożenie i wcale nie jest to portfel:o) i jeszcze jedno coś ślicznie pachnie:o)mmmmmm bajecznie:o) babć tramwajar nie było na szczęście. Z pewnością natrafiłam na porę pomiędzy jedną turą wycieczki na cmentarze, bazary, ogródki,  a drugą. I karteczki świąteczne pofrunęły do kogo trzeba. Tylko pamiętajcie, żeby łapać, co by w błotku nie wylądowały:o) Nio teraz, to już tylko mogę zrobić takie wielkie uffffffffffffffffffffffffffff:o))) i jeszcze może kilka podskoczków do sufitu:o) ojććććććć moje łebsko:oP

Jestem tylko maleńkim duszkiem z drobniutkim okruszkiem w ręku...No, tak tylko, że jeśli  chciałoby się być bardziej skrupulatnym i dokładnym to, maleńkim duszkiem z drobniutkim okruszkiem w ręku i z wielgaśnym, ognistym, brzucholem, kłębuchem bólu. Koszmar nad koszmary, gdy nadchodzący dzień, który jeszcze o noc wcześniej był spodziewany jako radosny i udany wraz  z otworzeniem ślepek i obadaniem sytuacji, czyt. przewróceniem się  z boku na bok, bo to wystarczy, okazuje się być jednym wielkim bólem. Chodzące nietykadło ze mnie. Nie ruszać, nie tykać, nie mówić, nie dychać, od czasu od czasu tylko z ukradka spoglądać czy żyje. Rozporządzenie na dziś dla wszystkich będących  w moim towarzysztwie, czy po prostu w pobliżu. Babcie tramwajary dziś bitwa! Radzę delikatnie nie podchodzić mi pod kopyta, ani nawet stawać w polu widzenia. Z chęcią nie wyściubiałabym nochala zza drzwi, ale muszem się wyturlać na miasto. O wykładzie z historii lit. nie ma mowy, bo nie wysiedzę w tym drewnianych, rozeschniętych przedpotopowych ławkach. Biada potencjalnym współsiedzącym. Dziś okaże im litość. Tylko babć tramwajarek nie zdzierźe nigdy w życiu. Mój Diabołek dziś również w strefie zagrożenia, ale jest pod specjalną ochroną, bo mam świadomość,  że tylko Jego łapki mogą mi w jakiś sposób pomóc. Straszniuchno cieplusie są i takie kochane, że hej. Lek na każde zło.Pomisia, podiabełkuje odrobinke i dobrze będzie. Dzieci nie słuchać, co plotę.Demoralizacja postępuje szybko i niepostrzeżenie. Trochę potulnieję, gdy popatrze na nowe drzewo, które wyrosło w naszym pokoju. Strasznie wielgachne i szczerze powiedziawszy to wtrążoliło się bez pytania i jeszcze płacić za siebie kazało. Trza jednak wybaczyć, bo jest tak piękne, że aż nierealne. No cena też jak dla mnie nierealna, bo przyznać się trzeba, że kosztowało około 4 razy więcej niż inne drzewka. Damulka, cała złotem ocieka. Nos trzyma zadarty pod sufit, i jaśnieje słonecznym blaskiem. Ślicznotka. W tym miejscu przydałoby się ostrzeżenie. NIGDY NIE MÓWIĆ RODZICOM, ŻE CHOINKA SIĘ PALI, nawet mając na myśli jej piekne swiatełka. Bo rodzice mają to do siebie, że są gotowi wzywać STRAŻ POŻARNĄ. Jak to mamusia Dominika P. vel. PeeeNeeeC encepence, w kórej ręce. Proszę strażaków o ugaszenie, mojego rozżażonego brzuchola, jeśli już...Życzcie mi udanych zakupów, potulnych babć tramwajar, i niechodzenia po ścianach z bólu. Dobrego dnia. 

I jeszcze jedno. Jako, że od dawna mam problem z przyklejeniem komórki do tyłeczka i zwyczajnie, żyjemy każda własnym życiem, osobnika, który dryndał do mnie razy dwa, proszę o jeszcze jeden raz. Postaram się być  w pobliżu:oP