OLIWII I OSKARZE
Prawda, że śliczne? Już postanowione. Z mamuśką zadecydowałyśmy i odwołania nie ma. Moje Kochanie wie tylko o Oliwci. A na Oskara Go namówię i będzie cacy:o)
Ale chwilunia! Mamuśka wczoraj mówiła o tym z takim przejęciem....Czyżby chciała już zostać babcią? Hmmmmmmm
Pierogi z kapustą i grzybami i uszka wychodzą mi dziurkami od noska. Mrówcza praca w królestwie kuchennym przy unoszącym się zapachu mniamuśnych potraw. Co jak co, ale u MF nieporównaną z niczym świąteczną atmosferę da się odczuć w najmniejszych zakamarkach. Zakasane rękawki, wszyscy w dobrych humorkach, a co za tym idzie śmiechy, chichy, pogaduchy, szczwane diabelskie pomysły...no właśnie. Figlarne pomysły, u jednych wywołujące smakowita zabawę, drugich delikatnie wyprowadzające w pole. Aby nakreślić sytuację trzeba najpierw nakreślić pewną postac. Otóż:
Ciocia Edyta:
Rozgadana, rozgadana, rozgadana i jeszcze...rozgadana. W słowach niepokonana przez nikogo. Trudno narzucić jej zdanie odmienne, albo choć odrobinę skierować przekonania na inne tory. Kocha Harleqiny, swojego kota Guzika, pracę na poczcie, o której trąbi wszem i wobec, nie kocha za to swojej pani naczelnik, z którą toczy stałe potyczki o władzę w urzędzie i słodzonej herbaty, która według niej pod wpływem cukru traci swoją najlepszą właściwość, czyli smak. Lecz to wszystko pestka w obliczu najważniejszej cechy cioci Edyty: ZAWSZE ZDĄŻY SIĘ SPÓŹNIĆ. A na grzebalstwo, spóźnialstwo trudno odnaleźć skuteczną radę.Trudno, co nie znaczy, że jest to niemożliwe. Spółka Zoo. w składzie MF i jej mamuśaka Beatka dziś zaradziły i tej jakby się wydawało niemożliwej do zaradzenia kwestii. Chodziło mianowicie o to, że trza było ciotkę sciągnąć do nas, co by nie spóźniła się na Wigilię, a może nawet pomogła przy pracy w kuchni. Znając jej naturę, obwaiałyśmy się, że wparuje do domku, za piętnaście Wigilia, z usmiechem na ustach i stwierdzeniem:" No cóż, przecież zdąrzyłam".
Mf wzięła w łapkę telefon i drynda.
- Halo cioteczko kochana, jak to się każesz nazywać, pomoc świąteczno- kuchenna okazuje się byc niezbędna. Matka siedzi przy stole i wyje. Zbuntowana, że nie ma zamiaru kleić uszek, ani pierogów. Nie gotuje barszczu, ani nic już nie robi, bo wszyscy zostawili ją na pastwę losu i mają w czterech literach. A ja sama... Boże, co ja mam robić....Ile piec schab, taki 8 cm gruby i 39 długi?
Umierałam ze śmiechu. Zdolności aktorskie przydają się w życiu i to bardzo jak się okazuje. Baśka z mamą rżały jak konie, chowając się pod stołem. Pierogów bowiem cały balkon. Uszek cała brytwanna. Kompot ugotowany. Wszystko gotowe.
Jaki był efekt?
- Ale przecież nie mam autobusu. Już 23.00 A tramwaje nie jeżdżą. Boże i jak ja do was dojadę?- śłyszałam w słuchawce zmartwiony głos ciotki.
Godzinę później wsiadłam z mamuśka w samochód i byłysmy już u ciotki....
Za habety i do domu.....
Łatwiej byłoby przecisnąć wielbłąda przez ucho igielne, niż moją tęsknotę przez jaskinie niedźwiedzia.
"Trener spojrzał na zegarek, żeby dać swoim podopiecznym ostatnie wskazówki" Łukasz Płuciennik (Canal +)
"Puścił Bąka lewą stroną" Dariusz Szpakowski
"Jadą. Caly peleton, kierownica koło kierownicy, pedał koło pedała"
"Można to wyczytać z wyrazu twarzy konia, gdy jest zbliżenie" Wojciech Mickunas (TVP)
"Mówię państwu, to jest naprawdę niezywkła dziewczyna. Dwie ostatnie noce spędziła poza wioską" Włodzimierz Szaranowicz (TVP) o Otylii Jędrzejczak
'Włodek Smolarek krąży jak elektron koło jądra Zbyszka Bońka" Dariusz Szpakowski (TVP)
"Pani Szewińska nie jest juz tak świeża w kroku, jak dawniej" Bohdan Tomaszewski
"Jeszcze trzy ruchy i Włoszka będzie szczęśliwa" Artur Szulc (TVP) o kajakarce Josefie Idem.
"Trzeba wybrać: uroda, albo sztanga. Pintusewicz wybrała tę drugą ewentualność" Marek Jóźwik (TVP)
"Bergkamp trafił bramką w słupek" Dariusz Szpakowski (TVP)
Na stoliku z gramofonem stala lampka nocna i karafka z whisky. Tuż obok spoczywał nóż do otwierania kopert, wdzierania się w listy, razem z pieczęcią herbową przedstawiającą dzika ze skrzyżowanymi szablami. Na podłodze leżały porozdziewane kobiety. Wśród nich stał krzywo śmiejący się szatan i oko boże spoglądające na lodówkę pełnią bananów i murzyńskich twarzy.
Taki obraz miał w domu Andrzej i jeszcze kupę tatuaży różnego rodzaju, ale przeważnie sprośnych: pajęczyna na czasce, rogi koło brwi i temu podobne świństwa. Andrzej wyszedł kiedyś na ulicę w poszukiwaniu zemsty za swoją patologię i nienawiść zaszczepioną od dziecka. Spotkał dwie kobiety w średnim wieku, rozkochane w pchanych przez nie wózkach. Zażądał pieniędzy grożąc ich nietykalności osobistej. Wystraszone niewiasty oprosiły o pomoc przechodniów, ale nie potrzeba nam herosów, więc jeśli nie ma na coś popytu to się tego nie produkuje. Zawołanie nie kusiło nikogo atrakcyjnością zdobycia uznania w oczach Boga, którego obrażał Andrzej. Więc sługus patologiiokradł i dotkliwie pobił kobiety. Tak się kończy ta historia, ale jak dobry twór kona sensacyjnego typu Rocky, ma swoją drugą część.Otóż Andrzej przechodził pewnego razu obok złotnika, gdzie przesiadują kibole. Jeden z nich miał właśnie miesiączkę i postanowił zostać Bożą Ręką, Płomieniem Gabriela tańczącym na grobach niesprawiedliwości i pychy tatuowania obscenicznego. Zatłukł Andrzeja na śmierć cegłą, którą miał w kieszeni, co ją ojcu Tadkowi murarzowi, podprowadził. I spojrzał Bóg na ziemię i powiedział, wielce niepewny swej wypowiedzi:
-Synu Tadka murarza, wybawicielu ludzkości, mścicielu nierządnic i pijanej wiary w klub, zostaniesz moim Archaniołem Gabrielem, nie dlatego, żeś najlepszy, lecz dlatego,że stawka za godzinę to 2.20 i inni wolą iść do Mc Donald'sa.
-Tak Ojcze- odrzekł kibol- niech stanie się wola Twoja jak onegdaj bywało, ale kurwa, wymordujmy najpierw postmodernistów, toż oni gorsi od Żydów.
-W porzo - odpowiedział Bóg, niepewny swej stylistyki.
MACIEJ CZUJKO