mintflossie

Wróbelka jako członek spóldzielni mieszkaniowej....piiiippp...zamieszkałej przy ulicy....piiippp...we Wrocławiu,tak sobie patrzy , patrzy i cóż widzi oprócz odbijającej się echem pustki w  piorkowym łepku?Wiklinowy duży kosz na z lekka zasyfionym balkonie,w  nim te przebrzydłe ptaszyska w swoim gałązkowym gnieździe siedzą kuperkami na bialutkich, okrąglutkich, malutkich jajeczkach. Nie żeby Ćwirka miała coś do gołębi i ich przeobrzydliwych, obślizgłych piskląt, ale jak, kulturalnie mówiąc, obrzucają swoimi odchodami Ćwirczy balkon, to za sympatycznie i miło nie jest. Mają szczęście ptaszyska przebrzydłe, że pogoda nie sprzyja nabalkonnemu biwakowaniu, leje jak z cebra no i coś o alarmie przeciwpowodziowym słyszała Wróbelka, a poza tym że burdel straszliwy, bo meble porozstawiane i za bardzo nie da się go wykorzystać w ludzki, przepraszam , wróbelkowy sposób. A Wiśniewski wydziera swoje niby gardło z plastikowego pudełka, daje upust swym transcendentnym, bowiem przez rozumy innych myślących, nie ogarniętym, protestom."Mam już dosć", jakby rozumiał doskonale niekwestionowane Ćwircze zastrzeżenia do gołębi. I przy tym tak macha łapami, jakby serio miał do kogoś lub czegoś wiele aluzji.Czyżby  również nie przepadał za gołębiami? No gratulacje, panie Michale. Jest jedna rzecz, która nas łączy. Coż za złoty samorodek pdobieństw, wśrod oceanu różnic.Ornitoogiczny antyfanklub gołębi zawiązany i cóż za miłe towarzystwo. Muszę tylko zadbać o szyby, bo znając wspólfanklubowicza polecą...Ale o czym to Ćwirka chciała dzisiaj..Jak wspominała piórczy łepek pusty, ale postara sie jeszcze zamoczyć paluszki w jego zakamarkach i wydłubać kilka myśli...Obok antyfanklubu gołębi(celowo te szkaradziejstwa piszę mała literą)Wróbelka założyła dzis antyfanklub numer dwa, a mianowicie klub przeciw "pierwszym razom'.A raczej antyfanklub pierwszych razów, które holduje się z racji ich nader rzadkiego występowania. Otóż 'pierwsze razy' mają to do siebie, że są strasznie szczwane bestie, podszyte podstępem za każdym razem, nie tylko pierwszym. Na przykład w tej chwileczce o godzinie 22, 15 sekund 23 pierwszy raz Ćwirka powiedziała'pierwszy raz' mimo, że słowo ' pierwszy raz'wypowiadała miliony razy w  swoim króciutkim jeszcze życiu. Zatem gdy Ćwirka jako maleństwo nauczyła się mowić, a raczej ćwierkać, to pierwszy raz gdy wypowiedziała wyrażenie'pierwszy raz', nie było to nic nadzwyczajnego, gdyż był to zwykły pierwszy raz w tamtej chwili powiedzmy dnia 26 listopada 1985 roku o godz 14,45 sekund 34, i takie pierwsze razy'pierwszych razów'zdarzały się conajmniej milion razy w Ćwirkowym życiu zakładając , że Wróbelka miała milion razy potrzebę wypowiadania zwrotu'pierwszy raz' i ową potrzebę realizowała.I tak się Ćwirka zastanawia i staje w obronie babci, gdyż jak sobie przypomina jeden dzień to ją szlag przeolbrzymiasty chce trafić. Całe towarzystwo zgromadzone na urodzinowej imprezie podziwiało z prawie otwartymi gębami scenę 'pierwszego krzyku' dzieci ledwo co wydobytych z mamusinych brzuszków w sposób naturalny bądź z pomocą osób trzecich, czyt. lekarzy, w  serialu dokumentalnym na dwójce, wszyscy wiedzą jakim.Ciocie czuły się conajmniej schwytane za serducha tym prześlicznym rozdartym piskiem dzieci, a co najważniejsze'pierwszym' i łzy same napływały im do oczu, bo przecież to 'pierwszy raz'Mnie robiło się słabo, gdy przez ich buźki otwarte do obwodu piłki tenisowej widać było wszystkie wnętrzności i odbyt od środka. Ale cóż, wiek rządzi się swoimi prawami...I wszystko byłoby w najznakomitrzym porządku, gdyby nie to co się potem wydarzyło. Dziadek, niezdara, trącił swą łapką szklanke  z kompotem śliwkowym, który stal na stole. Minę miał niesmaczną bo wiedział jak się sytuacja zakończyć może i nie tylko dla kompotu, lecz dla jego uszu. Babcia pierwszy raz  w 65 roku swoejgo życia wstała jak oparzona, a przecież kompot nie parzy, i tak krzyknęła na biednego dziadka, że jej buźka miała obwód piłki koszykowej i przez gardło, z cała stanowczością stwierdzam, było widać jej wszystkie wnętrzności i odbyt od środka, szkoda tylko, że nikt nie zwrócił na to najmniejszej uwagi...

Ojejkuś,ratuj się kto może, znów psjakaś takaś paskuda tu przylazła. Nie życzę sobie niezidentyfikowanych obiektów na mojej stronie....aaaaa.....i się jeszcze śmieje...co za szczwany uśmieszek...ehhh....a fuuu..skąd takie się biorą?.

Felieton.Boska arena dla mojego postrzępionego języka. Zawsze miałam słabość do tego gatunku publicystycznego. Czasem ta forma pozwalała mi  na wyładowanie emocji w sposób niebanalny, a co ważniejsze w  momentach nie do końca na to odpowiednich. Z przyjemnością na przykład wygarnęłam wszystkie moje zarzuty pod kątem studium na egzaminie dyplomowym. Kochana pani od praktyk dziennikarskich zadecydowała, że właśnie pisemny egzamin będzie polegał na naskronbaniu felietoniku, a że tematy byly bardzo wolno ujęte, sami możecie się domyśleć co się tam działo...hehe, oj działo się działo. A że staram się poszerzać ciągle swoje horyzonty, czytuję wiele prac innych felietonistów. Kochanej Agatki Passent, mniej kochanej Kingi Dunin, Michała Ogórka, pana Bednarka, zresztą mojego profesora od literatury i wielu innych. Z reguły moje prasowe czytanki oscylują wokół Gazety Wyborczej, choć nie tylko. Dziś znalazłam felieton niejakiej pani Joasi Szczepkowskiej, mordka znana i kojarząca się co prawda nie z felietonem, nie z pisaniem nawet, no ale zawsze. Padam przed nią na kolanka i całuję w nóżki. Mistrz pisarskiej formuły jeden...ah, poczytajcie trochę. Ja już wpadłam w komplesiory...

Taniocha

Joanna Szczepkowska 26-07-2002

Zatrzymała mnie mała komoda. Jej blat koloru jasnego orzecha był cały poorany, a liczne pęknięcia tworzyły wybrzuszenia, tak że jadąc dłonią po blacie, głaskałam chropawą, falującą przestrzeń. Szuflady były krzywe i niedomknięte, zresztą żadna nie miała kluczyka, a zardzewiałe zamki dawno już chyba zapomniały, po co istnieją. Nie mogłam oderwać oczu od tej kruchej istoty.

Długo nie mogłam namówić N., żeby mnie zawiózł na targ staroci. On nienawidzi takich miejsc. Na argument, że można tam znaleźć coś "z duszą i z charakterem", odpowiada, że charakter można mieć przecież podły. Na argument, że są tam meble "z historią", wzrusza ramionami, bo przecież bywają nudne historie, a kiedy mówi mu się, że tam jest po prostu tanio, powtarza w kółko to samo: "Tanie rzeczy są bardzo drogie". W ponurym milczeniu jechaliśmy na przedmieście.

Targ wyglądał jak miasto mebli w upalny dzień. Ulice szaf, place stołów, zakątki etażerek, klęczników i podnóżków, a między nimi tłumy przechodniów. Gdzieś w środku, ukryci w cieniu mebli, siedzieli sprzedawcy, cierpliwie odpowiadając na pytania. Niestety, słońce bezlitośnie obnażało każdą rysę, pęknięcie, rozdartą powierzchnię, każdą szparę i dziury po kornikach. Ludzie biegali nerwowo w poszukiwaniu cudu, rozglądając się pośpiesznie po okolicy. A mnie zatrzymała mała komoda. Jej blat koloru jasnego orzecha był cały poorany, a liczne pęknięcia tworzyły wybrzuszenia, tak że jadąc dłonią po blacie, głaskałam chropawą, falującą przestrzeń. Szuflady były krzywe i niedomknięte, zresztą żadna nie miała kluczyka, a zardzewiałe zamki dawno już chyba zapomniały, po co istnieją. N. pociągnął mnie mocno za rękę.

- Idziemy - powiedział. - Nie mogę patrzeć na ten złom.

Ale ja byłam już zakochana. Serce biło mi szybko i nie mogłam oderwać oczu od tej kruchej istoty, którą N. bezlitośnie obrażał. Byłam pewna, że komoda to słyszy.

- Trzysta złotych - mruknął mężczyzna ukryty między meblami.

- Dwieście - powiedziałam, a on szybko przytaknął.

- Widzisz? - powiedziałam do N. - Tylko dwieście złotych.

- Tylko? - N. spojrzał na komodę z nienawiścią.

- Oddam do renowacji.

- No to gratuluję taniego zakupu. Czy ty wiesz, ile taka renowacja kosztuje? - N. pociągnął mnie mocno za rękę, a ja dałam się zaprowadzić do samochodu, bo żeby nie wiem jak na to patrzeć, N. miał rację. Zapinając pas, podziękowałam mu nawet, że nie kupiłam tej starej i bezużytecznej w gruncie rzeczy komody, z którą byłoby więcej kłopotu i wydatków niż pożytku, pocałowałam go w policzek, a kiedy zapuszczał motor, powiedziałam: - Stój.

Odpięłam pas, otworzyłam drzwi i w ciągu minuty stałam już przed komodą, trzymając w ręku dwieście złotych. Okazała się niespodziewanie lekka. I bardzo łatwo zmieściła się na tylnym siedzeniu. Do punktu renowacji mebli jechaliśmy w zupełnym milczeniu.

- Co z tobą zrobili, biedaczko - konserwator kiwał głową, patrząc na komodę. Była traktowana jak pies na łańcuchu. - Zrobimy z ciebie cudo, maleńka - pogłaskał mebel, a potem powiedział: - To będzie kosztowało tysiąc pięćset złotych.

Wracaliśmy do domu w zupełnym milczeniu. Po dwóch tygodniach pojechaliśmy po komodę. Długo rozglądałam się dookoła, aż w końcu konserwator z dumą pokazał mi jakiś błyszczący mebel. Głupi, niedostępny, próżny. Zapłaciłam tysiąc pięćset złotych. Wracaliśmy do domu w milczeniu. Postawiłam komodę w rogu pokoju i przez następny tydzień nie mogłam sobie znaleźć miejsca. Włóczyłam się godzinami po mieście, żeby tylko nie patrzeć na mieszkanie z jakąś wypolerowaną lalą, która tam zamieszkała. Wreszcie N. powiedział: - Znalazłem takiego magika, który robi meble "na stare". Podobno artysta. - I wyciągnął z kieszeni wizytówkę. Artysta mógł przyjechać dopiero za tydzień. Był zawalony robotą. Wreszcie zjawił się, z uśmiechem popatrzył na komodę i powiedział:

- Tak. Kumam, o co chodzi. Ale ja drogi jestem. Tysiąc pięćset to kosztuje.

- Dobrze - mruknął N. i to było ostatnie słowo, jakie powiedział tego dnia.

Po dwóch tygodniach artysta zapukał do drzwi. Uśmiechnięty rozwijał komodę z papieru. Jej blat koloru jasnego orzecha był cały poorany, a liczne pęknięcia tworzyły wybrzuszenia na chropawej przestrzeni. Szuflady były krzywe i niedomknięte. Zamki robiły wrażenie zupełnie zardzewiałych.



- Trochę roboty to z tym było, ale jest OK - wziął tysiąc pięćset, wyszedł, a my z N. całą noc przesuwaliśmy meble, starając się uzyskać klimat, który usprawiedliwiałby obecność takiego mebla. Bez rezultatu. Wyrafinowana brzydota komody nijak miała się do całości. Rano, w całkowitym milczeniu, pojechaliśmy na targ staroci.

-Zwrotów nie ma - powiedział mężczyzna ukryty za meblami. - Mogę tylko odkupić. Za trzysta, dwieście

Wróbelka Ćwirka jako mieszkaniec globalnej wioski, napotyka w niej na wiele przeszkód ze strony współmieszkańców, gdyż słodziutka zemsta i łatwo rzucać kłody szczególnie pod tak drobniutkie i kruchutkie nóżki, lecz bywają globalne dzionki pełne słoneczka pulchniutkiego, czerwoniutkiego i niezmiernie gorącego,  w którym to, zamiast kłód pod nogami, wróbelka znajduje kamyczki z dobrych serduszek, które pałają niezwykłą mocą, promieniują światłem zaczerpniętych z najgłębszych głębin duszyczek osób je pozostawiających. Tak też było i owego pamiętnego dzionka, który na długo zagości w zapiórczonym rozumku ptasim Ćwirki. Przechadzała się ona po globalnej wiosce, mijała kolejne furtki, czasem skakała przez płotek i z buciorami ładowała się w czyjeś życie, aż tu nagle, ni z tego z ni z owego natrafiła na odosobnione poniekąd poletko z tabliczką CZAT przy wejściu. Przytuptała, zamerdała piórczym ogonkiem, uśmiechnęła dziobek, otrząsnęła się z lekka, otworzyła szeroko oczęta i co ujrzała?Prześliczne, najgorętsze, czerwoniutkie serduszko. Takie, które pała swoją mocą na odległość i  dobrocią razi w  oczka. Wróbelka na chwilę schowała łepek za drzewko, by ten blask nie poraził jej wzroku, po czym badawczo wyjrzała ponownie i już odkleić się od tego zjawiska nie zdołała. Prześliczna bowiem ta dobroć, miłość do świata, ludzi i wróbelków, także tych z Wrocławia, olbrzymia nadzieja i wiara w lepsze jutro, przecudne zrozumienie dla wróbelczych problemów tych małych i tych olbrzymich i przeogromne źródło umiejętności życia, które to powstało wywiercone brytalnymi wiertłami przygód i wydarzeń zgotowanych przez okrutny los i Pana B. tego na górze. I ta cieplutka pomocna dłoń, na którą wróbelka wie,że może liczyć, promienie bratnich duszyczek, które splatają się w jedno przez zadziwiające podobieństwo charakterów, zdarzeń z życia, podejść do niektórych kwestii.Przykleiła się wróbelka swych malutkim serduszkiem do serduszka napotkanego i to z tak wielką siłą, że nie wie czy zdoła się odkleić...Serduszko przez tych pare dni, które minęły od pierwszego spotkania, zdołało na wylot poznać rozumek Ćwirki i jej pogmatwane życie, żale i rozterki, radości i szczęscia i... tak wiele pomogło....

                                                                                                Dziekuję Ci Sheryll...

Wróbelka Ćwirka jako członek społeczności blogowej przeżywa chwile interesującego zamieszanka, które mialo czelność wyniknąć z powodu niewypażonego dziobka bohaterki. Nieprzeszła bowiem Ćwirka procesu wygotowania,w  latach mlodzieńczych, lub inaczej wsadzania dziobka w kocioł  z wrzącą wodą, tak by wszelkie zarazki zwane "szczerością"zostały zniwelowane i zatraciły  właściwości zatruwające honor innych członków społeczności, jak żółciutka cytrynka pozbawiana witaminek po wrzuceniu do gorącego wywaru herbacianego.Darowane cierpnienie związane z przetrzymaniem wysokiej temperatury wygotowania dziobka, teraz nadchodzi z siłą stokrotnie większą   w postaci walenia młotem urażonego honoru poszkodowanych w łepek Ćwirki przy jednoczesnym wydrapywaniu oczu i grzebaniu w sercu paluszkiem wskazującym tak by dokładnie pokazac brak jakichkolwiek pokładów dobroci. Rozpiłowywanie na pół poczucia humoru Ćwirki i oscentacyjne oblizywanie paluszków po zamoczeniu ich w resztkach uśmiechu jaki tam pozostał.Do tego dochodzi jeszcze wpuszczenie szlaufu do głebin serca wróbelki i wysysanie jadu żmiji, na oczach wszystkich,który z całą stanowczością wysysającego tam się znajduje i przyćmiewa wszelkie prawidłowe wróbelcze uczucia.Temperowanie zaostrzoną porządnie temperówką słów riposty, języka Ćwirki, sprawcy wszelkich wypływających z gardełka przy pomocy przeponki dźwięków, które następnie układają się w literki, słowa i całe olbrzymiaste zdania urazy. Dolewanie wszelkich płynów chemicznych oprocentowanych moralności do żołądka bohaterki, by następnego dnia obudziła się z chorobą zwaną moralnym kacem.Wszelkie torturcze działania na nic się jednak zdają oprawcom, lub tym, którzy za nich się podszywają. W woli wyjaśnienia proces podszywania spowodowany jest nieodparta chęcią uwidocznienia własnej błyskotliwości i przebiegłości, który może w przyszłości zaowocować orderem bohaterstwa na polu blogowiska i uzyskania miana POGROMCY WSZELKIEJ KRYTYKI ZE STRONY WSPÓLBLOGOWICZÓW.Jakże to szczytny ze wszech miar tytuł...A działana torturcze na nic się zdają, gdyż Ćwirka przebywa obecnie we wnętrzu kopuły zbudowanej z tworzywa OLEWAJĄCEGO ,bez czujników odbierających bodźce uderzeń bezlitosnych narzędzi tortur, a zewnętrzna powłoka kopuły sprawia, że wszelkie próby opluwania kończą się fiaskiem.Z tego miejsca zainteresowana oświadcza, że w owej kopule pozostanie, aż do końca swojej kariery na blogowisku.Podsumowując Ćwirka ma zaistniałą sytuację na dnie swojego ptasiego kuperka...