mintflossie

"On mnie kocha, ale nie kocha moich
jelit; gdyby mu pokazano moją ślepą kiszkę w słoiku, nie poznałby jej,
bez przerwy mnie obłapia, ale gdyby mu dano ten słoik do ręki, nic by nie
poczuł, nie pomyślałby "to jej ślepa kiszka"; jak już się kocha, to powinno
się kochać wszystko, przełyk i wątrobę, i jelita. A może nie kocha się ich
po prostu dlatego, że to nie jest w zwyczaju; gdyby się widziało te części
ciała tak, jak się widzi ręce, ramiona i twarz, może by się je też kochało;
ja myślę, że rozgwiazdy lepiej się muszą kochać niż ludzie, kładą się na
plaży w słońcu i wysuwają żołądek na wierzch, żeby się przewietrzył, i
każdy go może zobaczyć; ciekawa też jestem, którędy byśmy wystawiali
swój żołądek, przez pępek, czy jak?"

Jean Paul Sartre "Intymność" rozdział I

Ucieszyłam się niezmiernie gdy po powrocie z uczelni zobaczyłam w skrzynce pocztowej przesyłkę od klubu Nokii. Dostałam nareszcie kartę członkowską. Ładna. Bardzo ładna. Zastanawiam się tylko co ja z tego mam. I przy całym szacunku do firmy, ale po przeczytaniu broszury, dalej pojęcia zielonego nie mam. Kolejny chwyt marketingowy i działania reklamowe, które mają wzbudzić w konsumentach poczucie zauważenia, ważności, przynależności. Możnośc identyfikacji z ich wizerunkiem. Karta w portfelu, jakby nie było, robi wrażenie, a napis "club NOKIA" zostaje w pamięci nawet potencjalnego złodzieja. Tak ich dzisiaj dużo, że nie dziwota iż firma zbija kokosy...No zagalopowałam się. W każdym razie, mały, choć ładny plastk, wokól którego niezmiernie dużo szumu.Mimo wszystko fajnie.

Przyszłam dziś na uczelnię pierwszy dzień po świętach i zdaje się, że mój organizm bez oporów nie chce wdrożyć się do nowego sposobu funkcjonowania, nowego rozkładu dnia i obowiązków. I jakgby wrażeń mało było, jakgby nie dość, że trzeba wywlec się z lenistwa i wziąć do pracy, to na dzieńdobry zostałam rzucona na głęboką wodę. Trzecie zajęcia z Poetyki na których mówię o narracji w powieści młodopolskiej. Przy całym szacunku dla tematu i konwencji, lecz odrobinkę już nudne się to zaczynało robić. Na litość boską ile można klepać o mowie pozornie zależnej i o tym, ze spada pozycja narratora na korzyść pozycji bohaterów, a język bohaterów zostaje w mniejszym lub większym stopniu wdrażany w język narratora. A voir B agir. Cierpliwość moja, grupy i mam wrażenie profesora powoli się już kończyła i całe w tym szczęście, ze dziś postawiłam kropke po ostatnim zdaniu. Potem tylko odetchnęłam. Można by przejść do zagadnień odmiennych, można by zahaczyć inne kwestie. Półtoragodzinna mordęga. Na wykłady z gramatyki opisowej i Miodka nie mam większej ochoty. Chyba się trochę buntuję przeciw temu bolesnemu powrotowi. Ciągle strasznie dużo lenistwa we mnie. Pójdę tylko na lektoraty z angielskiego i to tylko dlatego, ze mój limit nieobecności się już wyczerpał. Kurcze! Samą mnie przeraża to olewające podejście. Może  w końcu raczyłabym ruszyć ten tyłek.Może w końcu bym tak ruszyła te prace pisemne.Może by tak...dobra potem.

Od kiedy wczoraj dowiedzialam się, że Artur wraca dopiero w niedzielę, jakoś nędznie emocjonalnie się czuję. Moja psychika bezsprzecznie nie przystosowała się jeszcze, mimo, że miała na to cały rok, do samotności. Przez telefon ( a zastał mnie nim w wannie;o)) powiedziałam mu, że nie lubię Go za to co zrobił, że w ogóle to dostanie wałkiem kuchennym po powocie i że jeśli jeszcze jeden raz się to powtórzy, więcej nie puszczę go.Wredna dziewucha synka do mamusi niet. Kwestia dotyczy jedynie mojego nastawienia. Gdy rozstawaliśmy się, była mowa o kilku dniach. Przygotowana byłam  psychicznie na kilkudniową pustkę, nie na półtoratygodniową. A tu nagle wiadomość i boom. Nie fair.Ciągle zastanawia mnie podejście mężczyzn do aspektów uczuciowych. I jak narazie wiem tylko jedno- jest niesamowicie odmienne od podejścia kobiet. I chyba przy całym wysiłku, nie zdolamy, my kobiety, temu zaradzić. Najbardziej przeraża mnie ten momentami ogromny brak poświęcenia. Mógłby dla mnie to zrobić, mógłby pomyśleć przez chwilę, jak bardzo to dla mnie ważne, jak bardzo go potrzebuję. Ale łatwiej jest znaleĄć wymówkę. A jaka? No taka, że we Wrocławiu będzie musiał gotować sobie obiady. Tak, tak gotowanie.Kurcze tych kilka dni wolnych od zajęć, teraz weekend, który można byłoby wspólnie miło spędzić...ale nie...no skąd...bo gotowanie... Dobra cicho, bo...no bo cocho i już. I tak Go mocno kocham:o)

Zawsze gdy są dwie ewentualności, ta dobra i ta zła, musi stać się tak, że urzeczywistni się ta druga. Tak jak się spodziewałam Arturek wróci dopiero w niedzielę.

Wczoraj, przed spotkaniem z Rebeliantką, wybrałam się do miasta. Ludzie nerwowo krążący po ulicach, po powrocie do poświątecznej rzeczywistości, odglosy pracujących silników, śpiew ptaków. Gwar, popłoch, pęd. Takie to codzienne życie nieposkładane, nieuporządkowane. Krążyłam bez celu. Na Piłsudskiego pan fotograf zatrzymywał  niektórych. Długowłosa blondynka z niewątpliwą dumą w wyrazie twarzy , lekko uciekając przed wzrokiem przechodniów usmiechala się do obiektywu. Dzieci stawały pod murem przyglądając się uważnie. W Nocie modna trzydziestoletnia kobieta usiłowala wybrać coś interesującego dla jej dorastającego syna, najwyraĄniej nie do końca zainteresowanego nowymi trendami. Tatuś kupował białą elegancką koszulę dla pociechy, kręcąc przy tym nosem na każdą propozycję sprzedawczyni. Nastolatki przebierały w sportowych bluzach, do przymierzalni długa kolejka. Zapłaciłam za swoją bluzkę, włozyłam nieporadnie do plecaka i odwróciłam się na pięcie. W sklepie z bielizną "modna trzydziestoletnia pani mama", ta sama od synka niezainteresowanego trendami, upatrywała czegoś stosownego w koronkach, trącając mnie przy tym regularnie prawym łokciem i torebką w  lewy bok. Wyszłam. Na przejściu dla pieszych na świdnieckiej byłam bacznie obserwowana (zarówno ja jak i reszta mieszczuchó, przez szybę Tutti Frutti. Pani w ciemnych oklurach jakby zamarła w bezruchu oglądając szarą rzeczywistosć. Czyżby było w niej coś aż tak bardzo interesującego? Na stoisku ze srebrem w Podwalu sprzedawczyni potraktowała mnie wyjątkowo po macoszemu, zmuszając do kilkuminutowego czekania na obslużenie. Chciałam tylko spojrzeć na pierścionki. Wybrać być może coś ładnego. Obruszona mówiła, że mam chude palce i cała generalnie jestem be. Usilnie namawiała potem do zakupu nie dośc, że pierścionka, to jeszcze wisiorka do kompletu. Kampania reklamowa udała się jej połowicznie. Wróciłam z różą na palcu. Większy wpływ miała na starsze małżeństwo, które kupowalo przede mną. Dwie obrączki, łańcuszek...i piękny uśmiech satysfakcji na twarzy, mimo, że zostawili majątek. W drodze powrotnej, na wysokości Galerii Centrum zostałam dostrzeżona. Pan  Dominik P, zwariowany dziennikarz pasjonata, swoim rozbujanym krokiem wędrował w moim kierunku, krzycząc z daleka "Cześć Flośka!". "No cześć PNC" i banan na twarzy. On mnie rozbraja. Zaproponował pogawędkę w pobliskiej ławce. Mówił o prof. Fleischerze, konferencji prasowej Frasniuka i jego specyficznych ludzi od PR i tych od sprawe związanych z unią europejską. Mówił o wywiadzie z Miodkiem i o nachalnej pani dziennikarce z gazety wyborczej, która sprzątnęla mu go sprzed nosa. O koleżance-politycznej fanatyczce i jej bezcennej pomocy w takich wlaśnie kwestiach. Mówił o pracy dla "Negatywu", o zdjęciach. I w końcu coś nabąknął o spotkaniu z Grześkiem. Długo czekać nie było trzeba jak i on sam we własnej osobie pojawił się na horyzoncie. "Flośka, ty będziesz się śmiać z jego nowej fryzury"-zostałam uczciwie uprzedzona. Specyficzna- to fakt. Grześ został przeze mnie skrupulatnie wypytany o studia (historia sztuki) i o wakacyjną wyprawę do Indii, na która się wybrał z inicjatywy swojej dziewczyny-studentki indianistyki na UW. Ale ze swojej nieprzymuszonej woli już opowiedział też o tym, że właśnie po ten podróży ich związek się rozpadł. Języki rozplątaly im się znacznie bardziej po tym jak zaczeli palić. Byly tematy, damsko- męskie powiedzmy:) spór na linii "jak powinno się traktować kobietę", kwestia sprawy w sądzie z powodu jakiegoś tam, ich wspólnej pracy w gazecie, jakimś filmie, który kręcą. Dominik ostrzegł przed tytułami w Rzepie Online, (Rzeczpospolitej znaczy się) które to tytuły jego autorstwa. Zapowiedział, ze napisze felieton pt:" Polonistka, Artysta i Dziennikarz- święta trójca na ławce w parku".Moje każdorazowe nabąkiwanie, ze dawno już powinnam być w domu, bo spodziewam się dzis gościa, było tłumione w zarodku i na światło dzienne przez długo czas nie wyciągane. Dopiero gdy póĄna godzina postawiła mnie prawie pod murem postanowiłam postąpić bardziej zdecydowanie. :) Gdy odchodziłam czułam tylko ich wzrok na moim tyłku. No to, to ja po prostu uwielbiam najbardziej...