mintflossie

Ugly shadow with sword of blood

Is staying behind  and scoffing at me

Big wings of black raven are hidding his heart

Heart- is bleeding but steal bitting...

A sweet drops of red blood are falling down on the ground

He is singing a melody of me life

I am shedding bitter tears

My tears are mixing with the shadow's blood

And one sweet blush on my cheeck...

Perceptible symptom of my shame

Shame couse this melody is like night

Dark

Blind

But all mine

Akt któryś tam, w  każdym razie ROZPACZY, odsłona pierwsza, najbardziej przy tym dramatyczna.

I co mam napisać?Jak bardzo za Nim tęsknię?Jak nie daje sobie rady z ta pieprzoną samotnością?Jak uciekam pod łożko, bo boje się, że świat runie mi na głowę?To piszę. Płaczę i nie mogę sobie miejsca  w życiu znaleźć. A myślałam, że wytrzymam. Wytrzymałam. Miesiąc. A co dalej. Do cholery, co dalej. Zwariuję tutaj.Zaraz walnę głową w ścianę. Co wy na to? A zresztą kogo to obchodzi??Moje pieprzone, nic nie znaczące życie. Taki mały ludzik, ktorego nikt nie dostrzega, a co najlesze wszyscy mówią, że widzą, tylko jakoś nikt nic nie robi, a ja dalej czuję się tak samo. Akt rozpaczy powinien mieć coś z dramatyzmu. Więc może skoczę z mostu, tylko jeszcze nie wiem z którego. A może do cholery z mojego zagraconego balkonu. Będzie zabawniej. Sąsiedzi się zlecą. Będzie o czym mówić w okolicy. Tak dawno nikt już nie poderżnął sobie gardła.Już nawet spać nie mogę. Noc w noc to samo. Śni mi się. I co, jak nie mogę Go dotknąć. Więc po co są te sny do cholery. Chyba po to, żeby tylko mnie wkurzyć jeszcze bardziej. Z szefem już nie mam o czym gadać. On za dużo dla mnie zrobił. Ale może chociaż poproszę o te sny...Będzie bez nich lżej. Chociaż narazie. Dopiero teraz się przekonuję co te przebrzydłe myśli robią ze mnie. Nawet jeść mi się już nie chce. Dobra dieta odchudzająca co? Ma któs problemy z nadwagą? To polecam.No i co dalej? Gdzie mam sobioe miejsce znaleźć? Do któego kąta wejść. Cholera jasna.Nosi mnie. No zaraz nie wytrzymam. Rozwalę coś. Jakiś wazonik, może mi ulży. W domku nie ma nikogo akurat...zresztą nigdy nie ma, nawet jak są. Zabawne jest to, że moja najbliższa rodzina wie o mnie gówno. Po prostu nic. Zero totalne , okraglutkie jak pączuszek. Tyle lat żyjemy pod jednym dachem i oni mnie nie znają. Aż śmiać mi się z tego chcę. Moja własna matka nie wie jaka jestem. Tylko drżeć się potrafi i pokazywać palcami moje zasrane wady. I co jej po tym. Przecież się nie zmienię. Za uparta jestem. Ale mniejsza o to. Nie będę jeszcze bardziej podsycać moich uczuć bo i tak już czerwone i palą jak cholera. Wiecie co, ale musze jeszcze coś napisać. Zastanawiałam się ostatnio, kto przyszedłby na mój pogrzeb. I tak liczę i z tego co mi wychodzi, to chyba tylko rodzina. I to z obowiązku...No, może nie wszyscy. Babcie chyba mnie kochają gdzieś tam w głębi. Kuzynkom może w jakiś sposób zależy. O Ojcu to nawet nie chce mi sie palcem w  klawisz stuknąć...paranoja. A czemu ja właściwie pisze go z dużej litery??Nie ma jeszcze mniejszej niż taka normalna?Każda na niego tu za duża jest...No bo co? Umieram dosłownie. Nie ma mnie już prawie w połowie.Płaczę z bezsilności. Bo na dobrą sprawę to co ja do cholery mogę zrobić? Nic. Tylko skomlec jak mały kotek, przygnieciony jakimś cholerstwem i czekać. Wiecie, co...Do chrzanu z tym wszystkim. Spadam po kawę , tylko ona jedna dobrze robi na moją pokręconą psychikę. Nie ma mnie już. 

Impregnacja mojego serca. Tak by  żadne uczucia nie miały prawa wypłynąć swoim nieregularnym strumieniem obijając się o brzegi wyznaczone przez nie same...Czynu impregnacji, która więzi mnie ciasno swymi sznurowatymi więzami  dokonuje przyzwoitość,przynależność do systemu, obawa przed niekiedy ostro krytyczną opinią innych, chęć zaistnienienia w ich oczach "człowiekiem" takim regulaminowym, rodem z dekalogu. Przełamanie tego procesu niszczenia mojego wnętrza przebiega wolno, choć coraz szybciej. Przebiega tu..Ewolucja uzewnętrzniania się postępuje regularnym rytmem jak choroba nieuleczalna, na którą nikt jeszcze nie znalazł specyfiku bo nie chciał. Synchronicznie do moich oczekiwań. Gdyż ja też tego nie chcę. Cieszę się z tej choroby, dzieki niej łatwiej żyć. Uzewnętrznianie sprzyja czystszej egzystencji, pozbawionej toksycznych substancji, które zatruwają najskrytsze zakamarki mojej duszy. Dializa myśli. Selekcja.Efemeryczne  jej występowanie spowodowne przyczynami wyżej już przeze mnie nadmienionymi.Pozytywne wyładowywane dla radości. Negatywne- uniknięcie powolnej degradacji tego co we mnie najwartościowsze. Kreślenie duszy, by jej postac zarysowała się w umyśle bardziej namacalnie. By była bardziej wytłumaczalna. Określona. Jakaś. Perceptible symptom of my soul.Określnie w dziesiątkę. Widoczny symptom mojej duszy. Rysunek dla potomności...Oczekiwania?Oczekiwania ze strony współmęczenników procesu przeciwstawiania się impregnacji...Krytyka. W każdej postaci. Najchętniej słownej , bo przecież nie namacalnej. Dokonując retrospekcji życia stwierdzam, iż byłoby to niebezpieczne zanadto, a nie cel w tym by zginąć tu marnie, lecz właśnie by żyć. Rada. Powielając określenie ze zdania wyżej- w każdej postaci, aczkolwiek nie młotkiem do głowy. Swoista konfrontacja mojego umysłu z szanownymi umysłami innych, bywa niekiedy, choć nie zawsze(zaznaczam grubą kreską) źrodłem niebezpieczeństw rodzaju wszelkiego. Na temat advices poświęciłam parę zdanek dwie notki temu i nie będę powielać swojej opinii,  z którą jak okazało sie kilka osób zdecydowało się zgodzić. W skrócie- negatywne z lenistwa, bo nie z wyboru. Zatem dlaczego nagle wspaniałomyślnie dla lubiących klikanie paluszków współmęczenników zdecydowałam się o owe rady ich tutaj prosić. Rezultat wydarzeń  dnia dzisiejszego. Rezultat zwierzeń osoby, która sprawiła, że mogłam stać się użyteczna. Zdecydowało jej życie i moja w nim rola. Rola motylka, żyjącego króciotko, lecz jakże aktywnie. Rola motylka darującego pełne wiaderka ze źródła rad.Motylek zrozumiał jak bardzo niekiedy owe rady są pomocne, wyczekiwane.Odnalazłam tego sens. Na bok bunt i zapluty honor.Za co  serdecznie Tobie dziekuję...Niniejszym oświadczam, że było to delikatne wytłumaczenie samej sobie swoich oczekiwań powiązanych z tym co tutaj robię...